Մայիսի 28-ի գիշերը Մարիամ Հակոբյանը, մի փունջ կարմիր վարդեր գնած, բարձրացել է Եռաբլուր՝ ամուսնու՝ Լեւոնի մոտ։ Սովորաբար միշտ Լեւոնն էր նրան կարմիր վարդեր նվիրում։
Շուշի-Լիսագոր ճանապարհին հիմնականում աշխարհազորից կազմված հայկական 9 հոգանոց ջոկատը, 6 ժամ մարտ վարելուց հետո 2 զոհ և վիրավորներ տալով, նահանջել է Շուշի։
Ամեն անգամ աշխատանքից տուն վերադարձող Վահանը սովորության համաձայն մատով կտկտացնում էր դուռը, որտեղ կինն ու երեխաներն սպասում էին նրան: Վահանի՝ դռան թակոցի ձայնը նրանք անգիր գիտեին:
Հարությունը զոհվել է նոյեմբերի 3-ին Մարտունու շրջանի Թաղավարդ գյուղի դիրքերում։ Հարություն Նիկոլյանը ծնվել է 2000 թվականին Երևանում։ Նա ծառայում էր Արցախի պաշտպանության բանակի կենտրոնական պաշտպանական շրջանում։
Հադրութի գնդի 5-րդ (ուսումնական) գումարտակի նռնականետային դասակը գումարտակի մյուս ստորաբաժանումների հետ մասնակցել են Շուշիի պաշտպանությանը։
Նաիրեն նկատում է, որ այսօր զոհվածների կանայք առերեսվել են սոցիալական, հոգեբանական, ընտանեկան, աշխատանքային խնդիրների, բայց պիտի հաղթահարեն դրանք:
Կրտսեր սերժանտ Կարեն Միրզոյանը հետմահու պարգևատրվել է Արցախի Հանրապետության Արիության և Մարտական ծառայության մեդալներով։
Սեպտեմբերի 28-ին Արցախի պաշտպանության բանակը հրապարակել է զոհվածների անունները, որոնց մեջ նշված էր Լեռնիկ Վարդանյանի անունը:
«Վահեն լավ դիվանագետ կդառնար»,- ասում է մայրը՝ սենյակի հեռավոր կետերին նայելով: